Microdosing support, czyli mikrodozowanie psylocybiny

Co to jest i jak działa psylocybina

Psylocybina i psylocyna są substancjami aktywnymi, które znajdują się w niektórych gatunkach grzybów. Do najczęściej stosowanych należą: łysiczka lancetowata (Psilocybe semilanceata), która rośnie w Polsce, łysiczka kubańska (Psilocybe cubensis), łysiczka meksykańska (Psilocybe mexicana). Związki te zostały wyizolowane i zidentyfikowane w latach 1955 – 1958 przez Alberta Hofmanna w laboratorium firmy Sandoz w Szwajcarii. 

Psylocybina nie ma właściwości psychoaktywnych, natomiast po spożyciu pod wpływem kwasów żołądkowych jest przekształcana w psylocynę i to właśnie ona jest odpowiedzialna za działanie psychoaktywne. Psylocybina jest określana mianem substancji o znikomej lub bardzo małej toksyczności. Oszacowano, że dawka śmiertelna (lethal dose LD50) dla człowieka wynosi około 6 g czystej psylocybiny. Określenie LD50 odnosi się do skutku śmiertelnego w wyniku zażycia badanego związku u 50% osobników w próbie badanej. 1 gram suszonych grzybów psylocybinowych w zależności od gatunku zawiera między 3,7 a 13 mg psylocybiny i psylocyny (łącznie 2 substancje). Czyli dawka śmiertelna obliczona statystycznie w badaniach na zwierzętach dla człowieka to jednorazowe spożycie od 461 g do 1621 g suszonych grzybów (w zależności od odmiany grzybów Psylocibe cubensis).

Popularny Golden Teacher jest bliżej górnej granicy tj. LD50 to ponad 1,6 kg suszonych grzybów. Porównując LD50 aspiryny i psylocybiny u szczurów stwierdzono, że przeciętnie przyjmowana jednorazowo dawka psylocybiny jest mniej szkodliwa dla organizmu, niż średnia dawka aspiryny (LD50 psylocybiny: 280 mg/kg; LD50 aspiryny: 200 mg/kg). 

W 2004 odnotowano jeden przypadek śmiertelny w wyniku zażycia psylocybiny. Przypadek ten budzi wiele kontrowersji, ponieważ podczas badania post mortem w ogóle nie wzięto pod uwagę zatrucia inną toksyną, co mogło zaważyć na jakości analiz, a prawdopodobną przyczyną zgonu mogło być zatrucie muskaryną. Z badań wynika, że psylocybina jest mało toksyczną substancją, niepowodującą fizycznych uzależnień i względnie bezpieczną dla zdrowia. Należy przy tym pamiętać, że jej spożycie nie jest obojętne dla organizmu i zależy od cech osobniczych, a więc efekty jej działania są trudne do przewidzenia.

Rys.1 – PSILOCYBINE, INDOCYBIN, 4-PO-DMT

Jest wiele badań dotyczących pozytywnego wpływu stosowania psylocybiny jako substancji leczącej depresję. Wielokrotnie wykazano, że jej działanie zmniejsza aktywność centrów mózgowych, które odpowiadają za odczuwanie negatywnych stron własnej osobowości i środowiska. Badania kliniczne przeprowadzone w ciągu ostatniej dekady, wykazują potencjał terapeutyczny substancji o działaniu psychodelicznym w leczeniu depresji. Co więcej w USA psylocybina uzyskała status przełomowej terapii w zakresie leczenia depresji.  

Psylocybina jest agonistą 5-HT2A (receptor serotoninowy 2A). Wykazuje ona potencjał w leczeniu psychiatrycznym w przypadku zaburzeń związanych z lękiem, depresją oraz nadużywaniem innych substancji. Psylocybina od wielu lat jest obiektem badań jako substancja mająca potencjalne działanie przeciwlękowe. W 2011 przeprowadzono eksperyment polegający na podawaniu jej osobom w zaawansowanych stadiach raka. Po 6 miesiącach od jej zażycia zanotowano znaczącą poprawę stanu psychicznego i spadek nasilenia objawów depresji. Co ciekawe, psylocybina powodowała złagodzenie odczuwanego lęku przede wszystkim przed śmiercią i te skutki po jednorazowym użyciu utrzymywały się nawet do 6 miesięcy.

W 2012 roku ukazały się wyniki badań, wyjaśniające mechanizm działania psylocybiny na człowieka, co pozwoliło na potwierdzenie wcześniejszych założeń, jakoby substancja ta pomagała osobom z depresją. Dla pacjentów cierpiących na depresję charakterystycznymi mechanizmami są skupianie się na negatywnych emocjach i wzmożone reagowanie na „bodźce negatywne”, czyli obniżające poziom bezpieczeństwa i szczęścia, z jednoczesnym wytłumieniem reakcji na „bodźce pozytywne”. To upośledzenie systemu reagowania wynika z zaburzeń działania serotoniny w mózgu. Psylocybina łącząc się z receptorami serotoninowymi, zwiększa stężenie tego neuroprzekaźnika. Neurogeneza natomiast polega na powstawaniu i różnicowaniu się nowych komórek nerwowych, zarówno w okresie embrionalnym jak i dorosłym. Szczególnie ważną rolę pełni ona w obszarze mózgu nazywanym hipokampem, który odpowiada między innymi za przenoszenie informacji z pamięci krótkotrwałej do długotrwałej, co jest istotą uczenia się i zapamiętywania.

Udowodniono, że serotonina jest neuroprzekaźnikiem zwiększającym poziom neurogenezy u dorosłych, co potwierdzono blokując jej syntezę oraz receptor. Łącząc te elementy w całość można by więc postawić teorię, że psylocybina jako agonista receptorów serotoninowych, może mieć pozytywny wpływ na neurogenezę. Na szczęście nie my zadaliśmy sobie to pytanie pierwsi. W historii miał już miejsce eksperyment na myszach potwierdzający, że podawanie małych dawek psylocybiny powodowało proliferację (namnażanie się) komórek w obszarach hipokampu. Badanie to zostało wykonane za pomocą markerów fluorescencji – używa się do tego związku mogącego związać się z daną strukturą komórkową, a następnie przy naświetlaniu pod mikroskopem dać sygnał fluorescencji, który można porównać z próbą kontrolną. Oto wyniki:

Rys.2 – Reprezentatywne mikrofotografie pokazujące wpływ przewlekłego podawania PSOP u na neurogenezę w zakręcie zębatym w hipokampie. (3)

Grupa badaczy zaobserwowała dwufazowość zależną od dawki, ponieważ małe dawki 0.1 mg/kg powodowały nikłą, bądź nie powodowały w ogóle poprawy neurogenezy, a jednorazowe podanie większej dawki psylocybiny (1 mg/kg) powodowało znaczące jej zwiększenie. To jednak nie koniec! Ponieważ zastosowanie paradygmatu podawania tej ilości psylocybiny raz w tygodniu przez 4 tygodnie tak, aby uniknąć szybkiej tolerancji i selektywnej regulacji w dół receptora 5-HT2A, spowodowało znaczne zwiększenie powstawania nowych neuronów. Jak można zaobserwować na zdjęciach, podawanie dawki 1 mg/kg psylocybiny (zdjęcie niżej) powodowało tendencję do wzrostu neurogenezy w porównaniu do próby kontrolnej (zdjęcie powyżej), gdzie podawana była sól fizjologiczna, można to obserwować w silniejszym sygnale fluorescencji. 

Mikrodozowanie psylocybiny – co to jest?

Mikrodozowanie jest to przyjmowanie bardzo niewielkich dawek psylocybiny w określonych odstępach czasu (protokół mikrodozowania), które ma na celu poprawę ogólnego funkcjonowania. Wyznacznikiem mikrodawki jest to, że powinna ona być na tyle mała, żeby nie powodować żadnych zmian percepcyjnych, a jedynie poprawę funkcjonowania. Mikrodozowanie psylocybiny, a właściwie grzybów zawierających psylocybinę, jest najbardziej rozpowszechnione ze względu na stosunkowo łatwą dostępność. Polskie prawo zezwala na sprzedaż tzw. growkitów, czyli kostek z podłożem i grzybnią psylocybinową do samodzielnej uprawy, sprzedawanych jako produkty kolekcjonerskie lub przeznaczone do badań. Trzeba jednak pamiętać, że growkity przestają być legalne w momencie gdy wyrosną na nich grzyby psylocybinowe. Poza uprawą mamy też rodzimy gatunek – łysiczkę lacentowatą, która rośnie przede wszystkim na łąkach najczęściej tam, gdzie wypasane są owce. 

Użytkownicy mikrodozowania najczęściej raportują następujące korzyści: 

– poprawa nastroju oraz większa odporność na stres,

– poprawa koncentracji i szybsze myślenie,

– wzrost kreatywności oraz łatwiejsze osiąganie tzw. stanu flow,

– poprawa ostrości widzenia,

– w przypadku łączenia z erinacyną (substancją aktywną zawartą w soplówce jeżowatej) neurogeneza i nuroregeneracja, czyli tworzenie się nowych połączeń w mózgu i regeneracja połączeń nerwowych w mózgu jak i systemu nerwowego w całym ciele, a także poprawa zdolności psychomotorycznych.

Najnowsze duże badanie dotyczące mikrodozowania zostało opublikowane 30 czerwca 2022 roku prestiżowym czasopiśmie naukowym Nature. W trakcie tego badania przebadane zostały 953 osoby przyjmujące psylocybinę. Według badaczy przyjmowanie mikrodawek psylocybiny już w ciągu miesiąca takiej terapii powoduje poprawę nastroju i zdrowia psychicznego, w porównaniu z osobami które nie stosują mikrodozowania. Co więcej dołączenie do psylocybiny grzyba o nazwie soplówka jeżowata oraz niacyny (witamina b3), powoduje poprawę zdolności psychomotorycznych u osób powyżej 55 roku życia. 

Mikrodozowanie grzybów psylocybinowych – informacje praktyczne.

Protokoły mikrodozowania. Tym terminem określa się schemat czasowy przyjmowania określonych dawek psylocybiny, czyli to jak często przyjmujemy mikrodawki. Jest to istotne, ponieważ organizm przyzwyczaja się do działania psylocybiny i tolerancja na tą substancje rośnie. Jeśli przyjmowalibyśmy grzyby psylocybinowe codziennie już po kilku do kilkunastu dni przyjmowane dawki przestałyby działać lub potrzebowalibyśmy większej dawki do uzyskania tego samego efektu. 

Najpopularniejsze protokoły to protokół Jamesa Fadimana, psychologa, który specjalizował się w badaniu psychodelików i autora wielu książek i publikacji w tej dziedzinie, między innymi przetłumaczonego na język polski „Przewodnika psychodelicznego podróżnika”, gdzie opisuje dokładnie ten protokół. Zakłada on, że mikrodawkę przyjmujemy 1 raz na 3 dni. 

Innym bardzo popularnym protokołem jest protokół Paula Stametsa. Paul Stamets urodzony w 1955 to bardzo znany i szanowany mykolog. Od dekad zajmuje się badaniem grzybów, jest autorem wielu książek o tej tematyce. Stamets stworzył własny schemat mikrodozowania psylocybiny z jednoczesnym suplementowaniem soplówki jeżowatej oraz niacyny. Co więcej opatentował on to połączenie (link do patentu znajduje się pod tym artykułem). Protokół Paula Stametsa zakłada mikrodawki przez kolejne 4 dni, a następnie 3 dni przerwy przy czym suplementacja niacyną i soplówką jeżowatą powinna być prowadzona ciągle. Jeśli chodzi o dawki to Stamets proponuje małe dawki grzybów psylocybinowych ok 0,1g, duże dawki niacyny w formie kwasu nikotynowego 100mg – 200mg oraz 0,5g do 1g ekstraktu z soplówki jeżowatej. Co ciekawe jego kompozycja jest proponowana jako wsparcie w leczeniu neuropatii czyli choroby, która powoduje uszkodzenia nerwów w ciele człowieka i charakteryzuje się utratą czucia przede wszystkich w kończynach.

Neuropatia jest bardzo popularną chorobą i dotyka około 20% wszystkich osób chorych na cukrzycę, ale też powodowana jest boreliozą oraz przewlekłym stresem. Aktualnie nie ma lekarstwa na tę chorobę dlatego protokół Stametsa to obecnie jedyna znana mi forma wsparcia dla osób chorych. Z własnego doświadczenia mogę powiedzieć, że znam osoby u których proces chorobowy dzięki zastosowaniu tego protokołu został zatrzymany. Co więcej wspomniane już wcześniej badanie opublikowane w czasopiśmie Nature zdaje się potwierdzać, że mikrodozowanie w połączeniu z niacyną i soplówką jeżowatą (z angielskiego zwaną Lion’s mane) poprawia zdolności psychomotoryczne u osób starszych. 

Dawkowanie

Określenie swojej optymalnej dawki oraz powtarzalność jej działania to największe wyzwanie związane z mikro dawkowaniem grzybów psylocybinowych. Dzieje się tak z dwóch powodów. Po pierwsze każdy organizm jest inny i różne dawki są odpowiednie dla różnych osób ogólnie przyjmuje się, że mikrodawki to przedział pomiędzy 0,1g do 0,5g grzybów psylocybinowych.  Po drugie zawartość psylocybiny w różnych grzybach, a nawet częściach grzyba jest różna. Więcej psylocybiny mają kapelusze mniej nóżki, więcej psylocybiny zawierają grzyby z pierwszego zbioru (tzw. rzutu), a mniej z kolejnych itd.

Dlatego żeby zminimalizować te ryzyka konieczne jest:

– Uśrednienie materiału, aby mieć większą pewność, że przyjmowane grzyby zawierają taką samą zawartość psylocybiny. Do tego należy cały materiał, który jest przeznaczony na określony okres mikrodozowania zmielić w jednym naczyniu. Dzięki temu unikniemy różnic, a każda porcja wagowa będzie zawierała bardzo podobną dawkę substancji aktywnych. 

– Znalezienie swojej dawki – jeśli mamy materiał już uśredniony, to możemy przejść do znalezienia swojej optymalnej dawki. Zaczynamy od dawki najmniejszej, czyli 0,1g suszonych zmielonych grzybów i obserwujemy jak ta dawka na nas działa. Jeśli nie działa zwiększamy dawkę np. do 0,15 g lub 0,2g i znów prowadzimy obserwacje działania. W ten sposób dochodzimy do dawki optymalnej dla nas. Najczęściej dawka ta znajduje się minimalnie poniżej dawki, która już mikrodozowaniem nie jest.  Dawka, która przekracza mikro dawkę, charakteryzuje się następującymi objawami: nadwrażliwość i nadaktywność emocjonalna, drażliwość, lęk oraz możliwe delikatne zmiany percepcyjne, uczucie zmęczenia. Jeśli poczujemy któryś z tych objawów jest to jasny sygnał, że jest to za dużo i nasza optymalna dawka znajduje się 0,05g do 0,1g poniżej tej granicy. Dla zachowania większego bezpieczeństwa sugeruję, aby czas na poszukiwanie optymalnej dawki znaleźć w dni wolne od pracy i innych obowiązków wymagających pełnej koncentracji.

Substancje pomocnicze

Soplówka jeżowata (ang. Lion’s mane) jest gatunkiem grzyba jadalnego o najlepiej udokumentowanym w badaniach naukowych i klinicznych działaniu wspomagającym pracę mózgu i układu immunologicznego. Surowce i ekstrakty wspomagające pamięć, koncentrację, kondycję komórek OUN, działają przeciwdepresyjnie, neuroprotekcyjnie, a główne mechanizmy działania polegają na: poprawie przepływu krwi przez mózg, działaniu antyoksydacyjnym, odbudowie neuronów, co ma znaczenie w profilaktyce chorób neurodegeneracyjnych, a także zapobiega odkładaniu blaszek amyloidowych w mózgu (wspomaganie terapii choroby Alzheimera). Uważa się, że ma duży potencjał w leczeniu zaburzeń neurologicznych ze względu na dużą zawartość związków neuroaktywnych, które mogą przenikać przez barierę krew-mózg. Wykazano, że związki bioaktywne wyekstrahowane z owocnika lub grzybni mają właściwości przeciwutleniające, przeciwcukrzycowe, przeciwnowotworowe, przeciwzapalne i przeciwbakteryjne.

Ponadto soplówka jeżowata jest stosowana jako terapia wspomagająca przy zaburzeniach funkcji poznawczych, chorobie Alzheimera, chorobie Parkinsona i udarze niedokrwiennym. Obecne badania nad soplówką jeżowatą koncentrowały się na biologicznych podstawach jej korzystnego działania w zaburzeniach afektywnych. Wydaje się, że największy potencjał przeciwdepresyjny mają związki indolowe zawarte w soplówce jeżowatej. Gatunek ten zawiera erinacynę – substancję aktywującą proteinę NGF – (ang. nerve growth factor) czynnik wzrostu nerwów, który odgrywa kluczową rolę w regeneracji neuronów w mózgu. NGF może również stymulować wzrost nowych neuronów w ośrodkowym i obwodowym układzie nerwowym. Dlatego włączenie preparatów zawierających soplówkę jeżowatą wydaje się być zasadne w przypadku mikrodozowania. Należy pamiętać, że suplementacja soplówką powinna być ciągła, to znaczy używamy jej zarówno w dni w których mikrodozujemy jak i w dni przerwy od mikrodozowania. 

Niacyna, witamina B3, bierze udział w metabolizmie energetycznym i białkowym organizmu,  działa jako środek płuczący i przenosi cząsteczki innych związków przez barierę krew-mózg. Ponadto badania wykazują coraz więcej dowodów wskazujących na kluczową rolę witaminy B3 w zdrowiu neuronów. Wyłania się fakt, że biodostępność niacyny ma kluczowe znaczenie dla przeżycia i funkcjonowania tego typu komórek. Niedobór witamin został uznany za patogenny czynnik deficytów neurologicznych i demencji, a także uszkodzeń neuronów i zaburzeń psychicznych.

Jednak zażywanie niacyny nie jest zalecane jeśli masz nadwrażliwość na witaminę B3 lub cierpisz na choroby wątroby oraz w przypadkach takich jak: wrzód trawienny (wrzód żołądka i/lub dwunastnicy); dna; alkoholizm; bardzo niskie ciśnienie krwi lub zmniejszona czynność nerek. Przyjmowanie niacyny może również powodować uczucie „zaczerwienienia” skóry, tak zwany efekt flush, który przypomina pieczenie lub swędzenie. Efekt flush nie jest niebezpieczny i powinien samoistnie minąć w ciągu pół godziny (5). Trzeba również pamiętać, że niacyna w suplementach diety występuje w 2 formach, kwasu nikotynowego (powodujący efekt flush) oraz amidu kwasu nikotynowego. W protokole mikrodozowania Paula Stametsa sugerowane jest użycie kwasu nikotynowego. 

L-teanina jest substancją aktywną naturalnie zawartą w zielonej herbacie. Według badań powoduje aktywację fal mózgowych alfa, które emituje nasz mózg w stanie relaksacji czy medytacji. Suplementacja L-teaniny powoduje zmniejszenie stresu, ma pozytywny wpływ na neurogenezę, poprawę pamięci i ogólnych zdolności uczenia się. Dodatkowo L-teanina ma właściwości neuroprotekcyjne, zmniejsza ryzyko chorób kardiologicznych i ma pozytywny wpływ na wątrobę oraz odporność, a także wspiera odchudzanie. Natomiast należy uważać jeśli przyjmujemy leki na nadciśnienie, ponieważ L-teanina sama w sobie obniża ciśnienie krwi, w przypadku połączenia jej z tego typu lekami może być to niebezpieczne dla zdrowia.  Dawka skuteczna L-teaniny to około 100mg do 200mg dziennie. Chociaż nie ma jeszcze żadnych badań naukowych na temat łączenia jej z mikrodozowaniem, istnieje sporo informacji od użytkowników którzy łączą L-teaninę z mikro dawkami psylocybiny i uważają to połączenie za bardzo korzystne. 

Maczużnik bojowy Cordyceps militaris, jest grzybem stosowanym od lat w medycynie chińskiej i kojarzony przede wszystkim z poprawą wydolności. Za to działanie odpowiada związek zwany kordycepiną, która obecna jest w owocnikach tego gatunku. Kordycepina ma wiele pozytywnych właściwości dla naszego organizmu, natomiast najważniejszym z nich jest zwiększenie ilości energii na poziomie komórkowym. Dokładnie opisane działanie kordycepiny można znaleźć na naszym blogu: https://mushup.com/soplowka-jezowata-i-maczuznik-bojowy-jako-odpowiedz-w-profilaktyce/ ; https://mushup.com/odpornosc/. Jeśli chodzi o działanie kordycepiny w kontekście mikrodozowania to zaznaczam, że opisuje w tym obszarze własne doświadczenia i przemyślenia ale uważam, że ma to uzasadnienie. Mózg jest najbardziej energochłonnym organem w naszym organizmie i pobiera około 20% całej energii, której potrzebuje organizm. Poniżej znajduje się zdjęcie, które pokazuje działanie mózgu bez użycia psylocybiny oraz po zażyciu dużej dawki: 

Rys.3 – Uproszczony schemat powstających połączeń neuronalnych po zażyciu a) placebo – soli fizjologicznej i b) psylocybiny. Ilustracja z: Petri i in., 2014.

Oczywiście podczas mikrodozowania psylocybiny efekt ten występuje w znacznie mniejszej skali, ale jest powtarzalny i możemy powiedzieć, że zwiększa zapotrzebowanie mózgu na energię. Jedynym liczącym się źródłem energii dla mózgu jest energia swobodna, która występuje w  postaci energonośnej cząsteczki ATP i tutaj właśnie pomocna jest kordycepina, która sprawia, że tych cząsteczek w komórkach powstaje więcej.  Ze swojego doświadczenia z mikrodozowaniem mogę potwierdzić, że dodatek kordycepsu do mojego protokołu mikrodozowania wpływał pozytywnie na podniesienie poziomu energii.

Dodatkowym argumentem za włączeniem kordycepsu do protokołu mikrodozowania jest badanie, które zostało opublikowane 15 czerwca 2021 roku na łamach czasopisma naukowego Journal of Neuroinflammation, w którym potwierdzono, że podawanie kordycepiny złagodziło długotrwałe deficyty neurologiczne i zmniejszyło utratę tkanki nerwowej u myszy, spowodowane urazowym uszkodzeniem mózgu. Oczywiście konieczne są dalsze badania na ludziach, natomiast daje to przesłanki, aby traktować kordycepinę jako substancję neuroprotekcyjną i mającą pozytywny wpływ na układ nerwowy i jego odbudowę. 

MushUp i mikro dawkowanie

Skład MushUp został tak skomponowany, że znajduje się w nim: 

• Soplówka jeżowata w formie ekstraktu z grzybni ale, też owocników grzyba tak żeby zapewnić pełne spektrum działania. Jedna porcja MushUp® zawiera 0,5g soplówki i 0,5g ekstraktu soplówki, czyli dawkę rekomendowaną w protokole Paula Stametsa.
• Niacyna w formie amidu kwasu nikotynowego, w dawce dopuszczalnej przez polskie prawo czyli 16 mg, co według norm stanowi 100% dziennego zapotrzebowania.  Niestety polskie prawo zabrania używania dawek proponowanych przez Paula Stametsa w produkcji suplementów. 
• Maczużnik bojowy Cordyceps militaris w formie ekstraktu 0,5g oraz sproszkowanego suszonego grzyba 0,5g.

Tak jak wcześniej wspominałem, nikogo nie namawiam do mikrodozowania, ale jeśli rozważacie taki krok lub już mikrodozujecie polecam spróbować MushUp® jako dodatek podnoszący jego skuteczność.